Meerdere wegen leiden naar Rome

De Europese E-wegen zijn ontstaan vanuit het idealisme om na de Tweede Wereldoorlog voormalige vijanden weer met elkaar te verbinden. De gedachte is dat de vrede nabij is als je landen met elkaar verbindt. Toch is Europa nog niet één. Moet het idealisme plaatsmaken voor realiteit?

In positieve zin spreken we van een idealist als iemand die bepaalde idealen nastreeft. Een idealist is een bevlogene. In negatieve zin wordt een idealist omschreven als iemand die niet-realistisch en naïef is. Een idealist wordt ook wel een dromer genoemd. Maar welke kant je hierin ook kiest, het woord idee komt terug in het idealisme. Je komt met ideeën om zaken als vrede, armoede of het milieu te bespreken. Dit alles zonder je beperkt te voelen door de grenzen van praktische zaken. Alles kan.

David T. Wolf zei: ‘idealisme gaat vooraf aan ervaring’. Zonder idealen is je leven leeg en kun je geen grote veranderingen tot stand brengen. Maar met het idealisme los je ook niet alles op. Hoewel een route 66 in Amerika wel degelijk als symbool dient, bleek de mooie gedachte van één Europa door gebruik van het wegennetwerk schone schijn. Maar waar zouden we staan zonder dat idealisme? Zou ons netwerk van wegen dan ook zo goed in elkaar steken als nu? Konden we dan ook zo makkelijk de grenzen passeren binnen Europa?

Het idealisme helpt ons verder en geeft ons moed om alles uit de kast te halen om zo onze idealen waar te maken. We gaan net dat stapje verder en laten zien wat mensen tot dan toe voor onmogelijk hielden. Zonder idealisme zouden sommige bedrijven niet eens bestaan. Denk aan Boyan Slat die een plasticvrije oceaan nastreeft of aan het bedrijf Eosta die gaat voor een correcte prijs voor voedingsmiddelen en een fatsoenlijk salaris voor producenten.

Dat idealisme niet altijd goed uitpakt in een business concept zagen we bij WakaWaka die failliet ging. Het bedrijf wilde dat iedereen waar ook ter wereld de energie van de zon kon gebruiken. Ze gaven daarom voor iedere verkochte zaklamp, een zaklamp weg in ontwikkelingslanden. Maar financieel ging het mis. Had een beetje realisme in dit geval een faillissement kunnen voorkomen? En wat als Oxfam meteen had gestopt met dromen toen ze hoorden over kinderprostitutie binnen de organisatie? Zonder idealisme geen vooruitgang, maar het kan geen kwaad om af en toe een realistische bril op te zetten en je af te vragen hoe het ervoor staat.

Terug naar de Europese Wegen. Kunnen we eenzelfde status aan de E-wegen toekennen als route 66 om zo de eenwording van Europa te bevorderen? Ik denk van niet. Maar ik weet ook dat meerdere wegen naar Rome leiden. Wegen die worden uitgestippeld door idealisten en worden uitgevoerd door realisten. Een realist en een idealist? Wie ben jij?